Ανεβαίνοντας στο υψηλότερο σημείο της Ευρώπης, Elbrus 2017

Για όποιους ασχολούνται με την ορειβασία μια ανάβαση σε μια πολύ υψηλή κορυφή είναι ένα όνειρο ή στόχος που πάντοτε το έχουν στην άκρη του μυαλού τους. Τα ελληνικά βουνά είναι πάρα πολλά με ιδιαίτερες ομορφιές και ποικιλία σε τοπία και ανάγλυφο. Τους λείπει όμως κάτι. Αυτό το κάτι αναζητήσαμε κι εμείς, μια μικρή ορειβατική ομάδα που οργάνωσε ο Ορειβατικός Σύλλογος Αχαρνών και επιχείρησε να ανέβει στο Ελμπρούς. Το συγκεκριμένο βουνό βρίσκεται στην οροσειρά του Καυκάσου στη νοτιοδυτική Ρωσία, κοντά στα σύνορα με τη Γεωργία. Αποτελεί μια από τις 7 κορυφές του κόσμου και γι' αυτό το λόγο είναι και πολυσύχναστος ορειβατικός προορισμός.

Η ομάδα μας την πρώτη μέρα προσαρμογής στα 3100 μέτρα. Στο βάθος το Ελμπρούς.

Η βασικότερη δυσκολία που έχουν τα πολύ υψηλά βουνά είναι το υψόμετρο. Όχι τόσο πολύ γιατί πρέπει κάποιος να ανέβει πιο μεγάλη ανηφόρα. Αυτό αντιμετωπίζεται με την σχετικά καλή φυσική κατάσταση του επίδοξου ορειβάτη. Αλλά γιατί όσο πιο ψηλά ανεβαίνει τόσο πιο αραιή είναι η ατμόσφαιρα με αποτέλεσμα να λαμβάνει σε κάθε αναπνοή λιγότερο οξυγόνο. Ειδικά πάνω από τα 5000 μέτρα ύψος, αναλόγως το γεωγραφικό πλάτος και την εποχή μπορεί η ατμοσφαιρική πίεση να είναι και λιγότερη από τη μισή σε σχέση με αυτήν της επιφάνειας της θάλασσας. Αυτό καθιστά την προσπάθεια του ορειβάτη πιο δύσκολη σε συνδυασμό με την αυξημένη κόπωση και τις χαμηλές θερμοκρασίες. Ο βασικός κανόνας για να προσαρμοστεί ο ανθρώπινος οργανισμός στο υψόμετρο είναι η σταδιακή ανάβαση κάθε μέρα με διανυκτέρευση σε λίγο πιο χαμηλό υψόμετρο από όσο ανέβηκε την ημέρα αυτή.
Η ανάβαση προϋποθέτει άδεια από τις τοπικές αρχές και καθοδήγηση από οδηγό βουνού ο οποίος εργάζεται ως τέτοιος σε εταιρία οργάνωσης ορειβατικών αποστολών. Ο Johny που μας οδήγησε είχε ανέβει στην κορυφή πάνω από 180 φορές και ήταν όπως μας είπε χαρακτηριστικά το πρώτο του σπίτι. Η συγκεκριμένη κορυφή είναι σχετικά εύκολη αφού πάει κανείς με απλή πεζοπορία χωρίς ιδιαίτερες τεχνικές δυσκολίες όπως παράδειγμα αναρριχητικά περάσματα, παγετώνες με crevasses (χάσματα στους παγετώνες που πέφτεις και δεν ξαναβγαίνεις) ή απότομες κλίσεις.

Παγετώνας στα 3500 υψόμετρο με τα χαρακτηριστικά crevasses που λόγω εποχής δεν είναι πλήρως καλυμένα από χιόνι.

Αρχικά η προσαρμογή έγινε σε χαμηλά υψόμετρα και στη συνέχεια ανεβήκαμε εμείς, τα πράγματά μας και τα εφόδια 5 ημερών στο καταφύγιο στα 3800 μέτρα. Μια τυπική καλοκαιρινή ημέρα ξεκινάει συνήθως με ηλιοφάνεια και διαύγεια στην ατμόσφαιρα. Παντού τριγύρω ρυάκια και χείμαροι με νερό που έρχεται από τους παγετώνες και προχωρόντας προς το απόγευμα μαζεύονται σύννεφα και τέλος ξεσπάει μπόρα θερμικής ανάπτυξης όπως συμβαίνει πολλές φορές και στην Ελλάδα, κυρίως στα βόρεια ορεινά. Μόνο που η μπόρα αυτή δεν είναι απαραίτητα βροχή. Μέσα σε μια μέρα είδαμε λιακάδα, βροχή, καταιγίδα, χαλάζι, χιονόπτωση και ξαφνικούς ανέμους να εναλλάσονται πολύ γρήγορα.

Ξεκίνημα ανάβασης για προσαρμογή το πρωί στη φωτογραφία πάνω κι επιστροφή το μεσημέρι στο βίντεο κάτω.

Η ανάβαση στην κορυφή είχε προγραμματιστεί για τη Δευτέρα 14 Αυγούστου. Ο καιρός έδειχνε ότι θα χαλούσε αλλά και την Τρίτη θα ήταν άσχημος με ακόμα πιο χαμηλές θερμοκρασίες, οπότε επιχειρήσαμε την ανάβαση κανονικά. Ξεκινήσαμε σύμφωνα με το πρόγραμμα στις 2 τα ξημερώματα, η ανάβασή μας έγινε εν μέσω ελαφράς αλλά συνεχούς χιονόπτωσης όπου λίγο μετά το ξημέρωμα σταμάτησε κι έδωσε τη θέση της στην ομίχλη. Στην κορυφή φτάσαμε περίπου στις 9:30 το πρωί όπου δυστυχώς λόγω του καιρού δεν μπορέσαμε να θαυμάσουμε τη θέα. Αυτό όμως δε μας πείραξε και πολύ, η ικανοποίησή μας που ανεβήκαμε μέχρι εκεί ήταν πιο μεγάλη ακόμα κι από την κόπωσή μας.

Πάνω: Μικρή στάση κατά την ανάβαση στα περίπου 5100 υψόμετρο.
Κάτω: Βίντεο από την είσοδό μας στην κορυφή.

Ένας σωστός ορειβάτης όμως δεν έχει ως τελικό στόχο την κορυφή, αλλά την ασφαλή επιστροφή του από αυτή. Έτσι λοιπόν, αφού βγάλαμε τις απαραίτητες αναμνηστικές φωτογραφίες και βίντεο πήραμε το δρόμο της επιστροφής στο καταφύγιό μας. Κατά την κατάβασή μας κι ευρισκόμενοι περίπου στα 5300 υψόμετρο, ανάμεσα στις δυο κορυφές του βουνού, άνοιξε κι ο καιρός χαρίζοντάς μας λίγη από τη θέα που μας είχε στερήσει από την κορυφή.

Η ανάβαση αυτή αποτελεί σαφώς μια εμπειρία ζωής από τις λίγες. Ορειβασία όμως είναι να ανεβαίνει κάποιος σ' ένα βουνό με όσο το δυνατόν λιγότερα τεχνικά μέσα, να έχει μόνο όσα χωράει το σακίδιό του, να πηγαίνει εκεί μόνο πεζοπορώντας με τις δικές του δυνάμεις, ευρισκόμενος μακριά από οτιδήποτε είναι ξένο ως προς τη φύση του βουνού. Το Ελμπρούς είχε πολλή κίνηση κι αυτή έχει συντελέσει στην ανάπτυξη υποδομών ορειβατικού μαζικού τουρισμού και είναι αναμενόμενο. Από αυτή την πλευρά δε θα έβαζα την ανάβαση αυτή ως την πιο ωραία αμιγώς ορειβατική μου εμπειρία αφού κάποιες αναβάσεις στα δικά μας βουνά, με ύψος λιγότερο από το μισό του Ελμπρούς, το κατάφεραν αυτό καλύτερα.

Υ.Γ. Επειδή πολλοί έκαναν αυτήν την ερώτηση. Επόμενος ορειβατικός στόχος δεν υπάρχει, τουλάχιστον όχι ακόμα. Άλλοι υφίστανται και πορεύονται κανονικά.